Ik schrijf deze blog niet omdat ik het leuk vind. Ik schrijf hem omdat ik me zorgen maak!
Verzorgingstehuizen sluiten in rap tempo hun deuren. Niet omdat het aantal ouderen afneemt. Welnee, ons land vergrijst. De werkelijke reden van de sluiting is, dat zorg te duur wordt. Ouderen blijven dus langer (noodgedwongen) thuiswonen. Voor veel ouderen, die gezond en zelfstandig zijn, is dat nátuurlijk prima. Maar hoe zit dat dan met de verzorging van mensen die wel zorg nodig hebben? En waar ligt de grens van die verzorging? Wanneer krijg je hulp bij de verzorging? Bij wie moet je zijn? Allemaal vragen waar ik, als mantelzorger van mijn vader, de laatste twee jaar mee geconfronteerd werd en die me de komende tijd (helaas) alleen maar meer zullen gaan bezighouden.
Het kan geen toeval zijn dat ik de laatste weken steeds meer klanten spreek, die net als ik mantelzorger zijn geworden of zelfs al veel dieper in ‘het zorgen’ verstrikt zitten. In die gevallen gaat het om 24/7 zorg voor een dierbare. Twee van mijn klanten staan werkelijk aan het randje van ‘overspannen raken’ omdat letterlijk en figuurlijk alle zorg op hun schouders dreigt neer te komen. Hoe moet dat in godsnaam verder als vanaf 1 januari 2015 ook nog de nieuwe zorgwet van kracht zal gaan?
Doel van deze nieuwe wet is om het mogelijk te maken voor oude en hulpbehoevende mensen om langer thuis te kunnen blijven wonen..
Vanuit de gedachten: ‘Meer zelf en meer samen’ worden grote bezuinigingen doorgevoerd, zal er veel minder zorg vergoed worden en moeten mensen zelf op zoek naar oplossingen via familie, vrienden en bekenden. Een hele zware taak voor de zogenaamde mantelzorgers van de zorgvragers..
Als mantelzorger verzorg je een hulpbehoevende, zieke en/of gehandicapte dierbare. Je doet het gewoon, ook als het lichamelijk en geestelijk eigenlijk te zwaar is. Mantelzorger zijn is geen bewuste keuze, je rolt er zomaar in, het is een kwestie van moeten, je ontkomt er niet aan, het is niet iets ‘vrijblijvends’ of vrijwilligs en het is onbetaald. In mijn geval komt deze taak gewoon bovenop de zorg voor kind en fulltime ondernemerschap.
Ik las laatst ergens dat ons land ca. 2,4 miljoen mantelzorgers van 18 jaar en ouder kent. 20 % geeft mantelzorg binnen het eigen huishouden. Gemiddeld neemt de mantelzorg 17 uur per week(!) in beslag. De gemiddelde duur van mantelzorg is ongeveer 9 maanden. 8% van de mantelzorgers is zeer zwaar belast of zelfs overbelast. 40 % staat er alleen voor. Ik maak me ernstig zorgen!
In Japan is de vergrijzing, al jaren, nog vele malen erger. Daar zijn ze al een flink aantal stappen verder qua mantelzorg. Door het hele land werden jaren geleden zogenaamde ‘mantelzorgclubjes’ opgericht door vrijwilligers.
De leden, meest gepensioneerde vrijwilligers, betalen omgerekend rond de 25 euro contributie. Voor elk uur hulp en zorg die leden verlenen, ontvangen zij een uur terug, om op te sparen. Die opgespaarde uren kunnen ze gebruiken om later zelf geholpen te worden of om een familielid te laten helpen. Ook al woont dat familielid aan de andere kant van het land – de gespaarde zorguren zijn landelijk geldig. Niet-leden die wel zorg vragen betalen enkele euro’s per uur voor de zorg die zij van de vrijwillige mantelzorgers krijgen.
Zou het wellicht een idee zijn, om dit ook in Nederland op te zetten? Op die manier ben je in ieder geval wel verzekerd van zorg, op het moment dat je daar ooit aan toe bent… Wat denk jij? Gaat zoiets hier werken? Of is het straks echt zo dat men bewust kinderen wil, als garantie voor de oude dag? Er moet toch iemand voor je zorgen… Best een nare ontwikkeling of klink ik nu te mantelzorgelijk?
www.meisjesvanmooi.nl 