Voeten met gezonde nagels die voorzien zijn van een leuk en hip kleurtje is zeker leuk voor de lente en de zomer.
Daarom heb ik, met het oog op de (hopelijk) snel komende mooie dagen, vandaag een heerlijke SPA PEDICURE behandeling bij Marjolijn geboekt in combinatie met een gelpolish behandeling!
Verfrissend, ontspannend en verzorgend, dat blijf ik van deze Spa Pedicure behandeling zeggen die ik al verschillende keren heb mogen ervaren.
Heerlijk hoor om die voeten eens te laten vertroetelen, het is zitten en genieten! Deze behandeling is niet gericht op nagelklachten of problemen maar op het verwennen en verzorgen van de voeten.
Zoals altijd begint de behandeling met een kopje koffie en na plaats te hebben genomen in de pedicure stoel worden je voeten eerst verwend in een lekker warm hout soakbad met voetenbadzout.
Daarna worden één voor één en om en om de voeten apart behandeld: nagels shapen, wat inhoud dat de nagels wordt bijgeknipt en alle randjes en nagelriemen worden vakkundig verwijderd, daarna wordt de voet heerlijk geruime tijd gescrub met een grove zeezout en een heerlijke voetmassage. Als laatste wordt die winterse eeltlaag vakkundig verweekt en na een uur behandeld te zijn, voelen je voeten weer heerlijk zacht aan.
Natuurlijk kun je er voor kiezen om je nagels puur natuur te houden maar je kunt er ook voor kiezen om je teennagels te laten lakken met een gelpolish die zeker geruime tijd prima blijft zitten.
Een behandeling die met het lakken van de nagels ongeveer één uur duurt.
Na deze behandeling liep ik weer energiek naar buiten en kan deze behandeling zeker iedereen aanraden! Voor meer informatie zou ik zeker even contact opnemen met Marjolijn!
Ik lees ze graag, de Voque, de Elle, de Linda. Ik hou echt van glossy’s. Ik geef ze kado aan mezelf, een beloning als ik hard heb gewerkt, een troostpresentje voor momenten dat ik me niet lekker voel. Kopje thee, wijntje en in mijn hoekie op de bank. Als zo net de middagzon naar binnen schijnt. Heerlijk! Het liefst als er nog niemand thuis is en ik mijn huis hebt gepoetst.
Tutorials, verhalen nieuwe verzorgingsprodukten en make up.
Ik doe aan een soort windowshopping. Ik word er wel hebberig van maar het gekke is, Ik ga er niet meer van kopen. Het is voor mij zo klaar als een klontje: niet mijn budget!
Bij de mode reportages kijk ik altijd heel aandachtig naar de merken, prijzen, het kapsel en de make up. Het lijkt me zo leuk om daaraan mee te werken.
De omschrijving en met name de prijzen lees ik altijd.
Jeetje… Meestal denk ik: allemachtig wat een geld!
Schoenen voor 1200 euro?
Dat rokje???? 675 ?
Tis niet waar! Wie zou dat nou kopen?
Maar dat heeft op de één of andere manier ook iets leuks.
( zelfkastijding, ik weet niet waar het vandaan komt).
De bedoeling van deze foto’s is ,neem ik aan, om de nieuwste mode van het seizoen te laten zien. De kleuren, stoffen en de patronen. Je wilt een duidelijk beeld krijgen van een kledingstuk. Gek genoeg zie ik steeds vaker dat de foto belangrijker is dan een goed beeld van de kleding die het model draagt. Het is alleen soms totaal onbegrijpelijk dat zo’n prachtige foto een zoekplaatje blijkt.
Er worden twee truien over elkaar aangetrokken, je ziet nog net een randje van de onderste, dus eigenlijk zie je niks… In de beschrijving staat wel het merk en de ( vaak behoorlijke) prijs van beide truitjes.
Een beeldig jurkje, helaas zit er een groot colbert overheen en tjah,
Heeft t jurkje nou lange of korte mouwen? Een rits of knoopjes?
Oh, die laars, van 849 euro, ziet er mooi uit! Jammer, de onderkant staat net niet op de foto. Wat zou er voor hak onder zitten, denk ik dan? Laag over laag, leuk bij een model met maat 34, niet leuk bij een normale Hollandse vrouw.
En zo moet je, als lezer, maar een beetje raden…. Vast een mooi vestje maar ik zie maar de helft.
Ik vraag me altijd af waarom ? Waarom hou je het niet simpel? En laat je gewoon een kledingstuk of een paar fijne laarzen helemaal zien. Dat is toch de bedoelng van een modefoto?
Waarom rare dikke sokken met mooie pumps? Smaken verschillen maar dat is gewoon ėcht spuuglelijk, toch…
Een zomerjurkje met een groot vormeloos schaapachtig vest erover.
Ik vind het vaak zo zonde.
Of snap ik het niet? Ben ik niet artistiek en hip genoeg?
Waarom is de creativiteit belangrijker dan de kleding die getoond word?
Het is toch een fashion magazine, geen artbook?
Ben ik nou de enige die dat vreemd vind?
Vanavond is het zover. Na een maand van voorbereiding, voorpret en de nodige kerststress… is het eindelijk kerstavond! Of zoals de Duitsers het noemen: ‘Heiligabend’. Als kind van een Duitse moeder ben ik opgegroeid met een heleboel kersttradities. De decembermaand zit propvol: van kerstkoekjes bakken en strooien sterren knutselen tot kerstmuziek oefenen en uitgebreid kerstpost schrijven.
Oh, en vergeet de kerstliedjes, kerstgedichten, kerstmarkten en het kerstmenu niet! Kerst is een serieuze aangelegenheid in Duitsland. En daar geniet ik ieder jaar met volle teugen van. Vanavond is het hoogtepunt: Heiligabend.
Sinds ik me kan herinneren, gaat alles op Heiligabend ieder jaar precies hetzelfde. ’s Ochtends rennen de kinderen naar beneden: het laatste deurtje van de Adventskalender openmaken. Aaah, een extra groot chocolaatje! Daar kun je het dan ook meteen de hele dag mee doen, want de 24e zijn ouders veel te druk om op zoiets simpels als een boterham te letten.
Moeder staat met verhit hoofd in de keuken – de voorbereidingen van het grote kerstmaal op de 25e lopen op hoogtoeren. Vandaag, de 24e, zal er weinig gegeten worden, maar morgen staat er een gans op tafel. Vader is… ja, waar is vader eigenlijk? Nu je er over nadenkt, heb je hem al dagen niet gezien. Hij komt ’s avonds laat binnen en rommelt wat in de gangkast (op slot) en verdwijnt dan achter de gesloten deuren van de woonkamer.
De hele dag hangen de kinderen maar wat rond. Het wachten is zó saai – en dat is echt een onderdeel van het feest. Eind van de middag trekt iedereen zijn feestkleren aan. En dan, rond een uur of vijf, rinkelt er een belletje. Of eigenlijk moet ik zeggen: klinkt er een klokje! Dat is het teken dat je eindelijk naar beneden mag, de woonkamer in.
Alle lampen zijn uit. De deur gaat open… en daar staat de kerstboom! (Traditioneel zie je de boom voor het eerst op kerstavond zelf. Dus dáár was vader de hele tijd zo druk mee…) De boom, stralend, in het licht van echte kaarsen. Versierd met zelfgemaakte sterren en kleurige ornamenten, resultaat van generaties geknutsel en kerstmarktjes afstruinen. Op alle tafels staan branden kaarsen. Onder de boom: een stapel kadootjes, in prachtige pakjes. Wat een gezicht!
Maar denk je dat je nu meteen mag uitpakken? Zeker niet! Nu begint het ‘kerstprogramma’. Iedere Duitse familie heeft zijn eigen invulling en tradities, maar op 24 december gaat het er toch in bijna alle huiskamers bij onze Oosterburen hetzelfde aan toe:
Eerst komt er een eenvoudige maaltijd op tafel, vaak ‘Kartoffelsalat und Würstchen’. Inderdaad: op kerstavond eet je een simpele salade en een knakworstje. (Het traditionele familie-eten, met 10 man rond de gans, dat is dus morgen.)
Dan begint de viering. En denk niet dat je in vijf minuten klaar bent: de meeste families gaan samen uitgebreid kerstliederen zingen, de kinderen zeggen kerstgedichten op en spelen iets kerstigs op de blokfluit, viool of xylofoon. Samen leest de familie het kerstverhaal voor, en of je nu diep gelovig bent of helemaal niet, je weet precies op welk moment in het verhaal moeder een traantje weg zal pinken…
En dan, als de ‘engelen zingen’, wenst iedereen elkaar een gelukkig kerstfeest. Met een kus op de mond en een diepe blik in de ogen. En nu…. kadootjes! Met veel aandacht voor elkaar en de gever. Voor de meeste kinderen is het overigens een beetje vaag, of ze hun pakjes nu van de kerstman, het kerstkind of toch van tante Lieselotte krijgen. (Mijn dochter denkt geloof ik dat Baby Jezus haar verlanglijst heeft goedgekeurd.) Maar één ding staat vast: de ‘Bunte Teller’, tot de nok toe gevuld met koekjes, chocola, mandarijnen en noten, die krijg je van mama.
Terwijl de ouders elkaar een glaasje Glühwein inschenken, liggen de kinderen met een snoet vol chocola onder de bank met hun Playmobil Piratenschip te spelen. Over een uurtje begint de kerstnachtdienst.
Was het maar vast vanavond… ik wens je een gelukkig kerstfeest!
Ik heb al een tijdje last van mijn onderrug. Zo erg, dat ik het hardlopen maar op een laag pitje heb gezet. Jammer maar het is niet anders. Toch mis ik het behoorlijk. Niet dat ik nou zo’n sportfanaat ben, integendeel maar het lekker in de buitenlucht hollen met mijn zus, werd steeds leuker. Tijd dus om wat aan mijn tegenstribbelende onderrug te doen!
Onze klant Judith werkt al tien jaar bij Fitnessclub Gooimeer in Naarden als fitnessinstructeur. We dollen wel eens met elkaar omdat ze weet dat de meisjes van mooi niet echt sportief zijn. Beter gezegd: helemaal niet! Toch is het altijd Judith, die als eerste onze gepubliceerde sport prestaties toejuicht op Facebook.
Haha lekker ding die Juut maar dat terzijde..
Judith wees mij, vanwege mijn rugklachten, op een groepsles, die bij haar werkgever wordt aangeboden: De Fit Circle speciaal gericht op schouder- en rugklachten. Intussen ben ik al twee weken bezig en merk dat mijn rug stukje bij beetje, meer zin in beweging heeft!
Omdat ik denk dat veel mensen baat kunnen hebben bij deze manier van bewegen leg ik toch even uit hoe het allemaal werkt..
Nadat je een intake hebt gehad, worden je klachten besproken met de aangesloten Fysio. Na goedkeuring en diverse tips van de fysiotherapeut ga je twee maal per week (op vaste tijden) trainen op de zogenaamde FIT CIRCLE onder begeleiding van een medisch geschoolde instructeur. De oefeningen doe je in een cirkel van 6 cardio- en 10 krachttoestellen. Je wisselt 10 minuten cardio af met 10 minuten op 5 krachttoestellen. Deze routine herhaal je op de ander toestellen. De instructeur motiveert en corrigeert je waar nodig. Goed te doen, ook voor beginnende onsportieve sporters, als ik!
Na afloop van de les kan je heerlijk even in de sauna, douchen en tot slot nog een kop koffie drinken aan de bar. Voor wie het lekker vindt: er zijn zelfs zonnebanken. Ik vind het een aanrader voor alle mensen die in een Fitnessclub willen sporten. Zeer ervaren en sympathieke begeleiders ( dat had ik ook niet anders verwacht want anders zou Judith er niet al zo lang werken) een schone moderne sportzaal, prachtig apparatuur en een gezellige sportbar. Echt even lekker een uurtje voor jezelf! Absolute aanrader dus.
Vanmiddag had ik even tijd om wat leuke boodschappen te doen. Leuk want ik zocht laarsjes, een nieuwe foundation en een kadootje voor een vriendin.
Dus geen Albert Heijn of Liddle maar een fijne schoenenzaak, Rituals ( wat een fijne winkel is dat toch) en een grote parfumerie.
Heerlijk in m’n eentje!
Bij de eerste schoenenzaak vond ik meteen wat ik zocht! Hoera!!! De goeie maat, een mooie hak én flink afgeprijsd. Wat een mazzel.
Bij het afrekenen kreeg ik de volgende vragen:
“Mevrouw, heeft u een klantenkaart?” Ik : Nee, die heb ik niet. Zij: zal ik er één voor u aanmaken? Ik: Waarom? Zij: dan kunnen wij u op de hoogte houden van ons aanbod per email en bovendien krijgt u korting als u voor een bepaald bedrag besteedt heeft bij ons.
Ik: Nee, dank je, ik raak die kaartjes altijd kwijt en vind het wel goed zo.
( ze gaf niet op..) maar mevrouw, u doet zichzelf tekort!
Ik( in gedachte): Give me the damned shoes!!!
Laat me met rust!
Zij: “Mevrouw, wilt u uw ( nieuwe!!) schoenen bij ons laten inspuiten en hakbeschermers aanbrengen? Kost maar …. euro.
Ik: Nee, dank je en vraag mezelf af: waarom moet ik daar voor betalen? Geef t voor niks, dan bind je klanten. Niet met dat gezeik over klantenkaarten.
Licht geïrriteerd loop ik de winkel uit.
Op naar de parfumerie. Hè, leuk!
Daar gearriveerd word ik belaagd door een kudde blonde meisjes in ’t zwart met allemaal dezelfde overdadige make up en vreemde getekende wenkbrauwen.
3 keer vraagt een nieuw meisje of ze me kan helpen. 3 keer zeg ik nee en pak het product waarvoor ik kwam.
“Mevrouw, wilt u een vrijblijvende huidanalyse van merk huppeldepup”?
Ik: Nee, dank je wel, leuk aangeboden maar ik heb al wat ik zocht.
Eenmaal bij de kassa: “Mevrouw, heeft u interesse voor een oogmasker voor maar 3,95?
Ik: Nee, dank je ( zucht…)
Heeft u een klantenkaart? Ik: Nee, dank je… ( geïrriteerde zucht..)
Wilt u een klantenkaart?
Nee!!!!
Aardig meisje met je gekke wenkbrauwen! Ik wil dat allemaal niet! Ik wil gewoon zelf winkelen, zelf bepalen wat ik koop , geen kaart en geen mailbox vol spam. En als ik kijk naar jullie geplamuurde clownskopjes dan voel ik niet de behoefte om me te laten adviseren over de laatste make up trends.
Ik begrijp dat je dit moet vragen van je manager en dat je er zelfs een heuse trainingsdag voor hebt gevolgd ( ongetwijfeld door een trainer die voor veel geld is ingehuurd) maar ik word knettergek van de overkill aan aanbiedingen en dwingende adviezen.
Natuurlijk durf ik dit niet te zeggen, ik slik de drol door en loop snel naar buiten. Maar ik vraag me dan af: ben ik nou de enige??? Trappen hier nou veel mensen in? Ik voel me opgejaagd, gepusht en eigenlijk ook een beetje in de maling genomen. Alsof het allemaal voor mijn eigen bestwil is en het leven niet meer waard is te leven zonder al deze geweldige aanbiedingen.
Het is vandaag Halloween, de dag dat steeds meer kinderen zich verkleden en als het donker wordt, aanbellen bij huizen in de buurt die versierd zijn met pompoenen en lichtjes en roepen “trick or treat”.
Als er bij je aangebeld wordt, kun je twee dingen verwachten: er wordt een grap met je uitgehaald of de kinderen kiezen voor een snoepje.
Onze Lot is de kinderen vanavond nét een stapje voor en heeft de rollen omgedraaid 😜
Dus een waarschuwing aan alle kindjes in deze regio: Be prepared.. TRICK or TREAT!
Als ik voor de Meisjes van Mooi blog, wordt het meteen privé. De vorige keer schreef ik over het poetsen van de minste populaire ruimte in huis. Vandaag moet het gaan over de inhoud van mijn handtas – ook zo’n plek ‘where the sun don’t shine’. Zit je nu klaar voor een verhaal over de donkere krochten van mijn tas? Genante ontboezemingen over bergen broodkruimels, losse tampons, die uit het opengebarsten plasticje barsten, restaurantbonnen van drankovergoten nachten, een vergeten pantykousje en – hey, wat is dat? – een huissleutel van… ja, van wie ook alweer?
Laat ik open kaart spelen: tot deze zomer zag mijn tas er precies zo uit. Ik sleepte rond met een grote hengseltas, zo’n vagabondentas, met een vleugje romantiek, maar vooral heel veel spullen onderin. Hij was zo zwaar dat ik er krom van ging lopen. Ik wilde wel iets anders, maar ik wist niet hoe.
Vlak voor de zomervakantie stapte ik over. Van een hoepeltent met hengsels, waar ik mijn halve inboedel in rondsleepte, naar een overzichtelijk modelletje met een rits en vakken. En sindsdien loopt het tussen mij en mijn handtas op rolletjes. Geloof me, mijn leven is er een stuk overzichtelijker op geworden.
Ik heb mijn tas als voorbereiding op deze blog gewoon omgekieperd. Hij is een mengeling van handtas en werktas geworden – en omdat hij vrij klein is, zit hij alsnog prop- en propvol. Ik stop er iedere dag mijn notitieboek (groot) en agenda (klein) in, bovendien een leesboek en mijn iPad. Daarnaast frummel ik een klein beursje (groot genoeg voor bankpas en OV chipkaart), een piepklein haarborsteltje, mijn zonnebril en sleutelbos. Mijn dochter heeft er nog een tekening bij gedaan. Lief. Verder heb ik nog nét plek voor een doosje pottertjes (rare gewoonte) en mijn make up tasje.
En wat zit daar dan in? Hm, dat ziet er vrees ik een stuk minder spectaculair uit dat de ‘favoriete producten van LINDA.vrouwen’. Kijk maar even mee:
Mijn oogspulletjes zijn allemaal van de HEMA. Oogpotloodje, vloeibare eyeliner, smudge-potlood in zachte kleurtjes, zelfs de mascara is van de HEMA. Ik heb best gevoelige ogen en deze producten leveren mij het minste last op. Hoewel ik de mascara in dit tasje lekker vind voor elke dag, heb ik er op mijn nachtkastje nog eentje van Lancome liggen. Voor de dramatische oogopslag tijdens die etentjes, waarvan ik dan de restaurantbonnen bewaar…
Ik gebruik een normale dagcreme, voordat ik de deur uit ga. Soms smeer ik onderweg nog even na met de All in One BB cream van de Bodyshop. Heerlijk licht spul dat goed past bij de textuur van mijn huid. Na bijzonder heftige nachten werk ik de contouren onder mijn ogen weg met de Touche Éclat van Yves Saint Lorent. Wondermiddel.
Qua lippen doe ik het meestal rustig aan. Ik heb een glossje bij me (een zoet kleurtje van Chanel) en een half lippenstift/half gloss van een merk waar ik de naam niet van heb onthouden. Een logo dat ik helaas nergens meer kan vinden. Ooit heb ik het bij de kapper gekocht. Bleek de perfecte kleur voor mij. Nu is ie bijna op…
Verder een spiegeltje en een pincet, voor mijn heksenhaar. Wat me op mijn wenkbrouwen brengt. Daar moet ik heel snel iets aan doen. Maar ik durf het niet zelf, ik ga al huilen bij één enkel haartje op mijn kin. Ik ga nu Ellen bellen voor een wenkie-afspraak.
Dat is mijn tas. Als ik, door het jarenlang rondzeulen, nou één ding geleerd heb, is het dit: ditch je hutkoffer. Het heeft bij mij minstens 30 jaar geduurd en me drie hernia’s gekost. Maar sinds ik mijn kleine tas heb is mijn leven er écht makkelijker op geworden. Kleine tassen, een eye opener.
Vandaag wil ik het maar eens hebben over het minst populaire klusje in het huishouden. Het is een werkje waar je zo tegenop kijkt, dat je graag een dagje overslaat. Waarna het nóg erger is. Want je moet er niet mee wachten!
Ik heb het over de reiniging van de wc. Het schrobben van de pot. Het poetsen van je poep-paleis. Normaal gesproken is het ‘regelmatig onderhoud’ al geen pretje. Maar heb je net een avondje Champions League ‘met de jongens’ in je woonkamer mogen cateren? Dan is het de hel.
Voor iedereen met een hulp in de huishouding staat het ‘uitbesteden’ van badkamer en WC waarschijnlijk hoog op de wensenlijst. Maar dames, (heren ook!) één keer per week een lapje langs de pot zwieren, dat is natuurlijk niet genoeg! Als het om de sanitaire voorzieningen gaat, moet je zelf aan de bak. Of je het leuk vindt of niet.
Maar hoe poets je die pot nou het beste?
Op mijn gymklasje krijg ik prima adviezen. “Ik haal iedere dag een vochtig reinigingsdoekje over de bril.” En: “Eens per half jaar pak ik het huis van top tot teen aan, samen met de buren.” Hmm, de optimale frequentie ligt volgens mij ergen tussen ‘elke dag’ en ‘eens per 6 maanden’ in. Eens kijken wat de professionals erover zeggen.
‘Hoe maak je de WC schoon’ levert op Google meteen een dikke 248.000 hits op. Een kwart miljoen mensen die je in het Nederlands kunnen uitleggen hoe het moet! Dat biedt hoop.
Voor u begint met schoonmaken, denk aan uw eigen veiligheid. Tijdens het schoonmaken komt u namelijk in aanraking met chemische stoffen en (schadelijke) bacteriën.
Neem daarom de volgende maatregelen:
Draag waterdichte huishoudhandschoenen
Niet eten
Niet drinken
Niet roken
Pardon? Zijn ze bang dat ik met een knapzak vol boterhammen en mandarijntjes aan deze klus begin? Dat ik een flinke sigaar opsteek, alvorens de borstel in de chemische middelen te soppen?
Op de website stofzuigerzen.nl (ja, die bestaat, ik wist het ook niet) vind ik dan een poetsbeschrijving zoals ik het nog van mijn moeder geleerd heb:
Je toilet schoon in 5 minuten!
Verwijder je toiletblokje en spuit toiletreiniger onder de rand.
Poets het even na met je toiletborstel en laat het intrekken met de borstel rechtop in de pot, dan wordt die ook lekker schoon.
Spuit allesreiniger op de rand, de bril, de achterkant en de onderkant van het toilet.
Neem alles af met je vaatdoek, spoel hem af en toe om in de emmer.
Poets nog even met je toiletborstel en spoel het toilet door.
Spuit allesreiniger op de spoelknop, de deurknop en het lichtknopje en neem ze af met het doekje.
Haal de grond leeg, spuit de grond goed nat en werk met je doek van achter naar voor. Spoel je doek regelmatig om in de emmer. Neem als je wilt ook de muren regelmatig mee.
Maar nu is het einde zoek. Op de forums van de vrouwenbladen, zoals Viva en Flair, staan er duizenden meningen door elkaar – over het nut van reinigingsazijn, soda, water, chemicaliën, babywipes en hogedrukspuiten. Verrassend: er blijkt een hele groep mensen te zijn die hun wc met cola schoonmaken!
En dan hebben we het nog niet eens over de discussie “vlakspoel versus diepspoel” gehad!. Zoveel potten, zoveel smaken. Hoe dan ook, na mijn diepgravende onderzoek ga ik eens even een flinke plens dikke bleek in mijn toilet mikken. Die pot zal blinken!
www.meisjesvanmooi.nl 