Van kind tot mantelzorger…

21 juli 2014 door Marjolijn 10 reacties

Voor de derde keer vandaag krijg ik hem, terwijl ik druk in de salon aan het werk ben, aan de telefoon. Drie keer vraagt hij me hetzelfde en drie keer geef ik hem hetzelfde antwoord..

Voor de derde keer deze week ga ik nog even, na mijn werk, bij hem langs om te kijken of het goed gaat. Enthousiast begroet hij me: “Ben je daar eindelijk? Ik heb je in geen tijden meer gezien..

Drie keer vraagt hij of ik wat wil drinken.. Drie keer vraagt hij wat ik ook al weer in mijn koffie heb en na een half uur, zit ik nog steeds op dat bakkie leut te wachten..

Hij: Hoe laat moet ik ook al weer bij je zijn, Mallijntje?
Ik: Als ik klaar ben met werken, rond een uur of vier.
Hij: Oké, zal ik dan mijn post meenemen?
Ik: Ja, dat lijkt me een goed plan.
Hij: Hoe laat moet ik ook al weer bij je zijn?
Ik: Na mijn werk om vier uur!
Hij: Moet ik nog iets meenemen?
Ik: Je post is wel handig.
Hij: Hoe laat verwacht je me?
Ik: ……….

Zijn halve huisraad die hij bij mij voor de deur zette omdat hij wilde ruimen voordat ‘de kinderen’ dat, als hij dood is, moeten doen. Een paar weken later zit hij bij me in de woonkamer, aan de koffie en vraagt zich hardop af hóe ik toch aan al zijn spullen kom..

Een geheugendingetje omdat hij ouder wordt, kan ik het helaas niet meer noemen. Stukje bij beetje beginnen er grote gaten in zijn geheugen te komen. Met name zijn korte termijn geheugen.. lastig! Vragen over zijn jeugd weet hij (stralend) tot in detail te vertellen. Het enige dat niet klopt is dat hij er van overtuigd is, dat ik er ook was in zijn jeugd.. Als ik hem daar op wijs, kijkt hij me ongelovig aan. Pas als ik vraag of hij weet hoe oud ik ben, heeft hij door dat het niet klopt.. Ik heb er best moeite mee, als hij dan voor me komt staan, met zijn hand tegen de zijkant van zijn hoofd klopt en zegt: ‘Tja Mallijntje, ik ben dement..’ Alsof ik dat nog niet weet..

Vreselijk om hem te moeten zeggen dat hij toch écht schone kleren aan moet doen. Dat hij bepaalde dingen beter niet meer zelf kan doen. Dat hij de auto moet laten staan. Dat hij gewoon ‘warm’ moet eten in plaats van brood en roze koeken. Om over hem te ‘moederen’ alsof hij een kind is.

Ik ben geen kind meer maar mantelzorger!